Ես գիտեմ, թե ինչու են մարդիկ որևէ սովորական օր արթնանում տխուր աչքերով, նայում աշխարհին ոչ այնպես, ինչպես երեկ, և չեն գտնում շարքային մի սուտ մտերիմներին համոզելու համար: Այդպես մոռացված ցավն է արթնանում:

Եթե ասեմ` մենք տեսել ենք Ոսկեդարը, երբ աշխարհը արվեստային էր, և գեղեցիկը վեր էր ճահճակեղևից, ապա շատերի մոտ քննադատելի կախման կետեր կառաջանան։ Կար ժամանակ՝ հոգին ճախրել գիտեր։ Այսօր քաղաքական վանդակաձողերը արգելապատեր են։ Թռիչքը վերափոխվում է թփրտոցի։ Վերձիգության կորստից հետո մնում է թերին ու չարության, իրար չներելու, կարեկցազուրկ մի կյանք, որի սեռը արդեն դժվար է որոշել։

Քաղաքը թրջվել է մինչև ոսկորները: Իսկ թաց քաղաքը զգացական է ու խոցելի։ Կամուրջները փխրուն են, փողոցները՝ մածուցիկ, մայթերը՝ բեկվող, անցորդները՝ ամպամած, ջրհորդանների երգն ունկնդիր չունի: Ջրափոսերի մեջ արտացոլվողը տամկությունն է, ու անձրևից լվացված տարածության մեջ դատարկված տեղերն ավելի տեսանելի են դարձել։ Ամեն ձայն կարծես սոսկ արձագանքն է մեկ այլ ձայնի։

Ես չեմ անցել Հակարիի կամրջով։ Իմ մանկությունը, պատանեկությունը, իմ ամբողջ կյանքը չի մնացել կամրջի այն կողմում։ Ես չեմ փորել-հանել թանկ մարմինները քաղաքի կամ գյուղի գերեզմանոցից, որպեսզի հետո գոնե Հայաստանում կարողանամ այցելել նրանց։ Իմ տղան, իմ եղբայրը, իմ հայրը, իմ սիրելին ամբողջ կյանքում դիրքապահ չեն եղել` պաշտպանելով իմ գյուղի ու քաղաքի բարձունքը, ու չեն զոհվել այնտեղ ո'չ 2020-ի սեպտեմբերին, ո'չ էլ 2023-ի սեպտեմբերի երկօրյա կռվի ընթացքում։

Հետո ճյուղերը սկսում են խուտուտ գալ։ Ծառը դիմանում ա, ծառի խուտուտն ուշ ա տեղ հասնում ու ավելի շուտ հաճելի ա, քան անհանգստացնող։ Հետո ճյուղերի վրա բողբոջներ են դուրս գալիս՝ լերկ ճյուղերն ամբողջությամբ մանր բողբոջներով են զարդարվում։ Դա ամեն գարնան կրկնվում ա, բայց ամեն անգամ կարծես առաջին անգամը լինի. դրան հնարավոր չի սովորել։

Վերջերս կամքիս լարումով դիտեցի Չինգիզ Այթմատովի վեպի հիման վրա նկարահանված «Մանկուրտ» ֆիլմը: Հոգեմաշ ապրումներ ունեցա, բայց նայեցի մինչև վերջ:

Փոքր էի: Մի օր էս նկարը տեսա գրքի մեջ: Մեր երաժիշտ հարևանը հարցրեց՝ գիտե՞ս՝ ով ա իրանցից ամենամեծ կոմպոզիտորը: Միանգամից ասեցի՝ Խաչատրյանը: Ասեց՝ չէ, Շոստակովիչը, հետո՝ Պրոկոֆևը, հետո՝ Խաչատրյանը: Շատ մեծ շոկ ապրեցի, ազգային ինքնասիրությունս վիրավորվեց, ասես՝ «Արարատը» հենց նոր 0-3 հաշվով պարտվել էր Տաշքենդի «Պախտակորին»:

Մենք զարմանում ենք, թե ինչեր կարող ա անել արհեստական բանականությունը՝ ինչ նկարներ ա նկարում, երաժշտություն ա գրում ու կատարում և այլն, և այլն։

ԱԳՆ-ն հերքելով հաստատում է Միրզոյանի Դուբայում գտնվելու հանգամանքը

Էն տարիներին տպագիր խոսքը շատ հեղինակավոր բան էր։ Հո ամեն մեկին չէին տպում։ Ինչ-որ բան հրատարակելը շատ դժվար ու թանկ բան էր՝ նյութը բազմաթիվ խելացի մարդկանց ձեռքի տակով էր անցնում, վերլուծվում, հաստատվում, ուղարկվում տպարան, տպագրվում մեծ տիրաժներով… Ո՜նց կարող ա էդքանից հետո ինչ-որ հիմարություն սպրդեր ու տպագրվեր։ Դրա համար էլ՝ հարգանք-պատիվ կար տպագիր խոսքի նկատմամբ։ Անգամ Բրեժնևի երկարաշունչ ճառերը համագումարների ժամանակ, մենք համարում էինք, որ կարևոր են, ուղղակի մեր համար են տաղտկալի, իսկ ղեկավարները դրանք կարդում են, էդ ճառերով երկիր են ղեկավարում, հասկացող մարդիկ վերլուծում են, իմանում են, թե երկիրն ինչ ճանապարհով պիտի զարգանա։